Κεφάλαιο 11:15 Ευχές
Ιούλιος
2005, Κύπρος
Από μικρό παιδί πάντα στα γενέθλια μου, οι
ενήλικες με παροτρύνανε να κάνω μια ευχή, πριν σβήσω τα κεράκια στην τούρτα
μου. Δεν ξέρω αν το πιστέυανε πραγματικά, ή απλώς αν το λέγανε για να
παροτρύνουνε την ημερομηνία λήξης αυτής της χαλασμένης ουτοπίας, που όλοι οι
ενήλικες προσφέρουνε στα παιδία τους σαν να είναι καραμέλες με τόση μανία. Πάλι
σκέφτομαι, ίσως να το λέγανε απλώς για να το ακούσουνε οι ίδιοι, να θυμήθουνε
τα όνειρα που έκαναν όταν ήτανε παιδία τότε και τώρα τα έχουνε ξεχάσει μέσα
στην ρουτίνα της μίζερης ζωής τους.
Εικοσπέντε
χρόνια, εικοσπέντε ευχές οι δεκαπέντε από αυτές τις ευχές ήτανε η ίδια
απαράλλακτη ευχή, που ποτέ δεν πραγματοποιότανε. Ποτέ! Πάντα η ίδια ευχή.. Αν
και τα τελευταία χρόνια είχα βαρέθει να την κάνω και σκεφτόμουνα κάποια άλλη
πάντα τελευταίο δευτερόλεπτο πάλι έκανα την ίδια.
Δεν
ξέρω, ίσως για αυτό πάντα να μισούσα την ημέρα των γενεθλίων μου, ίσως για αυτό
πάντα να έπεφτα σε κατάθλιψη την ημέρα εκείνη. Φυσικά δεν ξεχνούσα ποτέ μου την
μάσκα γενεθλίων. Πάντα την φόραγα , μάσκα ευτυχίας... τραγική ειρωνία τα
γενέθλια μου 23 Φεβρουαρίου πολύ συχνά μέσα στην περίοδο των απόκριων, όπου η
ελευθερία έκφρασης είναι σε υψηλά ποσοστά στην κοινωνία μας σε σχέση με άλλες
ημέρες του χρόνου.
Χαρακτιριστικά
δεν θα ξεχάσω τα δεκαταέκτα γενέθλια μου. Μέτα από πολύ σκέψη αποφάσισα να κάνω
ένα πάρτυ γενεθλίων. Από τα εντέκατα μου γενέθλια και μέτα απόφευγα να κάνω
πάρτυ γενεθλίων αφού αν καλούσα τους ομοφοβικούς συμμαθητές μου στο σπίτι μου
το ‘μυστικό’ θα αποκαλυπτότανε στους γονείς μου και για μένα αυτό θα ήτανε απλά
‘το τέλος του κόσμου’. Εκέινη την χρονία ήτανε απόκριες, έτσι αποφάσισα να κάνω
το πάρτυ, σε ένα ουδέτερο χώρο μακριά από τους γονείς μου. Θυμάμαι έιχα ντυθεί
καομπόης...Με την πελώρια μου τούρτα σε ένα πακέτο κατέφτασα χαρούμενος σε μια
γνώστη ντισκοτέκ της πόλης μου και με αγωνία πέριμενα να υποδεκτώ τους
καλεσμένους μου. Από τα πενήντα άτομα πού είχα προσκαλέσει στο πάρτυ μου και
που έιχανε επιβαιβεώση την άφιξη τους, μονάχα δύο άτομα εμφανίστικαν. Μια
συμμαθήτρια μου και ο κολλητός μου που ποτέ του δεν έκανε ένα ομοφοβικό σχόλειο
για το πρόσωπο μου. Με την εφηβική μου καρδιά ‘broken’ επέστρεψα στο σπίτι μου
με την τούρτα στο κουτί ακέραια σαν ένας θλιμένος καομπόης έμελλε το δικό μου
‘Brokeback Mountain’ να είναι ατελείωτο.
Ένιωθα
λες και έιχα βγεί από το εργοστάσιο μαζικής παραγωγής αλλά εγώ ήμουνα ελάτωματικο
προιόν! Κάποια από τα εξαρτήματα μου δουλέυανε με άλλο προγραμματισμό... Κάθε
φορά που έσβηνα τα κεράκια στην τούρτα μου , ένιωθα λες και έκανα αίτηση για να
μου αλλάξουνε τον προγραμμάτισμο, αλλά κανείς δεν ενδιαφερότανε να με
επιδιορθώσει. Ήμουνα από τα προιόντα που δίνουνε χωρίς εγγύηση; Χωρίς
επιστροφή;
Δεκαπέντε
ευχές, δεκαπέντε απεγνωσμένες προσπάθειες να κρατηθώ μέσα στην ουτοπία που μου
πρόσφερε η Κυπριακή κοινωνία. Μια ουτοπία με δεδομένα και προσδοκίες που δεν
ισακούονταν στα δικά μου όνειρα. Τότε αναρωτιώμουνα άραγε αν υπήρχε κάπου αλλού
μια ουτοπία για τα δικά μου όνειρα; Κι όντος υπήρχε! Κλεισμένος μέσα στην
ντουλάπα μου, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι , ανακάλυψα εκεί γύρω στα εικοσιπέντε
μου όλο αυτό τον νέο κόσμο, ένα κόσμο που δεν ήξερα καν ότι υπήρχε! Ήταν λες
και στην πίσω μεριά της ντουλάπας μου κατά κάποιο μαγικό τρόπο υπήρχε η μυστική
είσοδος στην χώρα της Νάρνιας, μια χώρα
εντελώς εξωπραγματική από την κυπριακή κοινωνία.
Την χώρα
της Νάρνιας, την ανακάλυψα αρχικά ένα βράδυ μέσα από το διαδύκτιο, μέσα από
ιστιοσελίδες και αμέτρητες συνομυλίες με αγνώστους από την χώρα αυτή. Μου έδιξαν
φωτογραφίες, μου είπανε για τα δικαιώματα και τους νόμους αυτής της χώρας και μου
είπανε για το πώς είναι η ζωή εκεί. Δεν μπορούσα να το πιστέψω πως υπήρχε αυτή
η χώρα! Κεφάλαιο 12:Ασχημόπαπο ή Κύκνος; Εσύ, πώς νίωθεις;
Copyright © 2015 Ermis Eleutheriou. All rights reserved.Registered with the UK Copyright Service. Registration No: #284651447#
No comments:
Post a Comment