ΑΦΙΕΡΩΣΗ

ΑΦΙΕΡΩΣΗ

‘’Έρχονται στιγμές, σαν και αυτή τώρα που σκέφτομαι να μιλήσω. Να σας πώ
το δικό μου βίωμα, την δική μου πορεία, το δικό μου ταξίδι, το δικό μου δρόμο
και την δική μου καθημερινή μάχη. Άλλες
φορές πάλι σωπάω και σκέφτομαι, ποίος θα ενδιαφέρεται να διαβάσει την δική μου
ιστορία και στην τελική αν θα ωφελέσει σε κάτι.
Μήπως θα αλλάξω εγώ την κοινωνία; Ίσως να βάλω ένα ακόμη λιθαράκι, ποτέ
δεν ξέρεις...


Ως γνωστό, στην Ελληνική μυθολογία ο Ερμής ήτανε ο θεός της επικοινωνίας και αυτός
που μετάφερε τα μυνήματα. Θα μπορούσα να άφησω το δικό μου όνομα, αφού το
βιβλίο αναφέρετε στην ζωή μου, αλλά θέλω ο χαρακτήρας να έχει ένα συμβολικό
όνομα, έτσι με αυτο τον τρόπο να περναεί και ένα αισιόδοξο μύνημα. Γι αυτό τον
λόγο ονόμασα τον εαυτό μου Ερμή (μύνημα, επικοινωνία, αγγελιαφόρο), και το
επώνυμο μου Ελευθερίου (ελέυθερα, χωρίς φόβο για αλλαγή) κατά της ομοφοβίας
στην Κυπριακή και Ελληνική κοινωνία.

Η ιστορία που αφηγούμαι στίς πιο κάτω σελίδες είναι αληθινή, βιωματική και
διαδραματίζετε σε Κύπρο και Αγγλία. Αυτό το μπλόκ το αφιερώνω με όλη μου την
αγάπη, σε όλα τα παιδία που χάσανε την μάχη με την ομοφοβία.’’

Βενιζέλος Σωκράτους

Copyright © 2011-2017 Ermis Eleutheriou. All rights reserved.



Registered with the UK Copyright Service. Registration No: #284651447#


Saturday 24 January 2015

Κεφάλαιο 6:Η πρώτη φορά (Parents Coming Out)




Κεφάλαιο 6:Η πρώτη φορά

Άυγουστος 1999, Κύπρος

Η πρώτη φορά για κάποιους πονάει πολύ, για κάποιους πονάει λιγότερο και κάποιους άλλους δεν πονάει καθόλου. Όσοι από εμάς το έχουνε κάνει πράξη σίγουρα έχει γραφτεί στην μνήμη μας το πότε, το πού και το πώς αυτής της ‘πρώτης φοράς’. Η δικία μου ‘πρώτη φορά’ ήτανε ένα Σάββατο βράδυ, γύρω στα δεκαεννέα μου, μέσα στο υπνοδωμάτιο μου κάτω από την επίρροια αλκοόλ.

Εκείνο το βράδυ, οι γονέις μου μαζί με τα ανήλικα αδέρφια μου πήγανε σε μια δεξίωση γάμου,ως κλασσικό κυπριακό ζευγάρι για να δώσουνε το καθιερωμένο φακελάκι. Αν και δεν θυμάμαι με κάθε λεπτομέρια τα γεγονότα, σίγουρα θυμάμαι ότι εγώ δεν ήθελα να πάω μαζί τους στον γάμο. Έτσι με άφησαν σπίτι να ακούω μουσική. Δεν ξέρω τι ήτανε αυτό ακριβώς, που πυροδότησε τις σκέψεις μου. Ίσως λίγο ο γάμος που έιχανε πάει οι γονέις μου. Ίσως λίγο το φακελάκι που θα δίνανε στο νίοπαντρο ζευγάρι, που εγώ σκεφτόμουνα πως ποτέ δεν θα είχανε την ευκαιρία να το πάρουνε πίσω. Ίσως λίγο τα άλλα πέντε προσκλητήρια που βρίσκονταν με μαγνήτες πάνω στην πόρτα του ψυγείου για αρραβώνες, γάμους και βαφτήσεις. Έτσι με έπιασε ένα ψυχοπλάκωμα. Είχε ξυπνήσει το τέρας...Ετσί πολύ απλά άνοιξα μία μπουκάλα βότκα και άρχισα να πίνω, παρέα με τον άλλο μου εαυτό και να παραμιλάω μπροστά στον μεγάλο καθρέφτη του οικογενειακού καθιστικού.

‘Γιατί πίνεις ρε φίλε; Τι σου συμβαίνει;’ Ρώτησα τον καταπιεσμένο ομοφοβικό εαυτό μου κοιτώντας τον στα μάτια.

‘Δεν βλεπεις πάνω στο ψυγείο τα προσκλητήρια σε πιο κόσμο ζείς κι εσύ πλέον; Οί γονείς μου σε λίγα χρόνια θα περιμένουνε την νύφη από εσένα και μετά τα πρώτα εγγονάκια.’ Μου λέει. ‘Που θα βρείς την νύφη; Έ, κι πές την βρίσκεις μετά τι θα κάνεις; Αφού ξέρω μέσα μου βαθεία πως νιώθεις...ξέρεις... ξέρεις!’

‘Σταμάτα να πίνεις , ίσως θα πρέπει να βρείς το θάρρος να μιλήσεις στους γονέις σου’ παρότρυνα τον απεγνωσμένο μου εαυτό. ‘Αφού κι δυό το ξέρουμε είμαστε αυτό που όλοι το κρίνουνε, αυτό που όλοι κοροιδέουνε, αυτό που όλοι μίσουσανε στο Γυμνάσιο, στο Λύκειο, στον στρατό, αυτό που δεν λέγεται στην Κυπριακή κοινωνία, αυτό που όμως εγώ το λέω αγάπη, έρωτας, συντροφικότητα, χαρά.’

‘Τι λές τώρα; Δεν πάς καλά μου φαίνεται.’ Μου απάντησε τρομοκρατημένος. ‘Με καταβάλλει ο τρόμος μονάχα στην ιδέα να μάθουνε οι γονέις μου για εσένα, για το τι είσαι. Ντρέπομαι να τους πώ. Τι να τους πώ; Να τους ξεστομίσω αυτό που δεν λέγεται, αυτό που με νύχια και με δόντια τόσα χρόνια κρατάω καλά κρυμμένο βαθεία μέσα μου; Πώς θα τους αντικρύσω ξανά; Ντρέπομαι.Δεν το καταλαβαίνεις; Προτιμώ να σε σκοτώσω. Σταμάτα να με πιέζεις πια! Καταπιέστου κι άλλο εσύ.’ Είπα στο είδωλο μου και συνέχισα να παραμιλάω.

Μου είχε διαφύγει η άισθηση του χρόνου, με στην ζάλη του αλκοόλ και έτσι οι γονέις μου με πιάσανε εξ απροόπτου όταν άνοιξαν την εξώπορτα. Τους είχα ξεχάσει εντελώς, μέσα στο ομοφοβικό μου παραμιλητό και μου ήρθανε απροσκάλεστοι χωρίς προσκλητήριο. Επέστρεψαν σπίτι από την δεξίωση του γάμου με τα λουκούμια στο χέρι και με βρήκανε να κάνω την δικία μου ομοφοβική δεξίωση, με τραγούδια, χορό και αρκέτη βότκα.

‘Τι συμβαίνει δαμέ;’ Με ρώτησε με αυστηρό ύφος η μητέρα μου αντικρύζοντας με ξαφνιασμένη. ‘Γιατί πίνεις; Είσαι καλά Ερμή;’

‘Τίποτε δεν έχω ρε μάμα.’ Της απάντησα απότομα. ‘Άστε με με ήσυχο, επιτέλους!’

Η αλήθεια έιναι ότι με το που άρχισα να ανακαλύπτω την σεξουαλικότητα στα πρώτα χρόνια της εφηβίας μου, άρχισα να απομακρύνωμαι σιγά σιγά από τους γονείς μου.Έτσι με την πάροδο του χρόνου είχα κλειδώσει τους πάντες έξω από την ντουλάπα και εμένα μέσα. Τι κι αν η μητέρα μου, με ρωτούσε με επιμονή γιατί πίνω, εγώ μές τον πανικό μου τράπηκα σε άμεση φυγή. Αφού πήρα πολύ βιαστικά το μπουκάλι με την βότκα, πήγα μέσα στο υπνοδωμάτιο μου, όπου κλείδωσα την πόρτα και στάθηκα μπροστά στον ολόσωμο καθρέφτη της ντουλάπας μου. Μέσα στην ζάλη είδα τον ομοφοβικό εαυτό μου που με κοίταζε με μίσος βαθεία μέσα στα μάτια.

Αποφασιστικά σήκωσα το μπουκάλι με το χέρι μου και του σιγοψυθύρισα ‘Είσαι gaaaaaaay πάει τελείωσε, αποδέξου το’.

Μετά απλά θυμάμαι να άρχιζω να σπάω πράγματα μέσα στο δωμάτιο μου. Οι γονείς μου όταν ακούσανε τον θόρυβο τρέξανε για να κοιτάξουνε τι μου είχε συμβεί.Πανικοβλημένοι μάταια προσπαθούσανε να ανοίξουνε την πόρτα του υπνοδωματίου μου. Τι κι αν μου φώναζαν, εγώ δεν τους άκουα γιατί έιχα ίδη αρχίσει να χάνω τις αισθήσεις μου από την υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ. Τελικά με την βοήθεια του δεκατριάχρονου αδελφού μου, που σκαρφάλωσε επάνω στην στέγη του γκαράζ και από εκεί άνοιξε το παράθυρο του υπνοδωματίου μου, οι γονείς μου με βρήκανε λιπόθυμο, ξαπλωμένο στο πάτωμα, με αίματα στα χέρια από τα σπασμένα γυαλία.

‘Ερμή!Ερμή άνοιξε τα μάτια σου, μας ακούς; Ερμή!’ μου φώναζε ο πατέρας μου καθώς μου έριξε δυο δυνατά χαστούκια για να συνέλθω.

‘Έπλεξες με ναρκωτικά; Τι σου συμβαίνει παίδι μου άνοιξε μας την ψυχή σου; Τι σε βασανίζει;’ Με ρώτησε πανικόβλητη η μητέρα μου κλαίγοντας.

Εγώ απλά ξέσπασα σε λυγμούς λέγοντας ‘Θέλω να πεθάνω, δεν αντέχω άλλο, δεν αντέχω.’

‘Γιατί θές να πεθάνεις; Μην λές τέτοια λόγια. Θα σε βοηθήσουμε ρε γαμώτο απλά πές μας τι σου συμβαίνει’ μου είπε ο πατέρας μου.

‘Νομίζω μου αρέσουνε οι άνδρες’ είπα με τρεμάμενη φωνή κλαίγοντας, κοιτώντας τους γονείς μου στα μάτια και ένιωθα τότε λές και τους έλεγα ότι είμαι λεπρός,ένιωθα τον πλήρη εξευτελισμό μπροστά τους ένω παράλληλα έτρεμα ολόκληρος.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ανοίξανε σαμπάνια οι γονείς μου, όταν τους αποκάλυψα το μυστικό που με βασάνιζε τόσα χρόνια ,καθώς και τον λόγο που ήθελα να πεθάνω,αλλά σίγουρα χαρήκανε που τους άνοιξα την καρδιά μου και που δεν αυτοκτόνησα.Το τι ακολούθησε εκείνο το βράδυ ήτανε απλά μια γρήγορη συζήτηση κάποιων λεπτών, αφού χρειάστηκε να με μεταφέρουνε άμεσα στην πολυκλινική Υγεία για να μου περιποιηθούνε τα κοψήματα από τα γυαλιά. Ταυτόχρονα χρειάστηκε να μου βάλουνε ένεση και δύο σακουλάκια ορό αφού το επίπεδο αλκοόλης στο αίμα μου ήτανε υψηλό και δεν μπορούσα να κρατήσω τις αισθήσεις μου.

Σίγουρα το ‘νομίζω μου αρέσουνε οι άνδρες’ τους έδωσε πολλές ελπίδες εκείνο το βράδυ.Επίσης το σκηνικό που βρέθηκανε άθελα τους πρωταγωνιστές, όταν τους αποκάλυψα την σεξουαλικότητα μου, τους έδειχνε ένα φοβισμένο παιδί χαμένο μέσα στο μυαλό του. Ήμουνα σχεδόν χώρις τις αισθήσεις μου, έκλεγα με λυγμούς και χρησιμοποιήσα την λέξη της αβεβαιότητας ‘νομίζω’. Ήτανε λογικό οι γονείς μου να πιστέψουνε ότι έιναι ‘μια φάση που παιρνώ’ και πως θα μου ‘περάσει’, ότι τα έχω μπλέξει μέσα στο μυαλό μου, ότι με ‘παρασύρανε’ κι ότι θα ‘βρώ τον ίσιο δρόμο΄ με την βοήθεια ψυχολόγου αλλά έστω και έτσι είχε γίνει το πρώτο βήμα. Η πρώτη απόπειρα να σπάσω την ντουλάπα.

Η‘πρώτη φορά’ για μένα πόνεσε και δεν έγινε και κάτω από τις πιο ιδανικές περιστάσεις. Αν έιχα την ενημέρωση που έχω τώρα, κάθως και την αποδοχή που έχω για τον εαυτό μου πια, θα σκηνοθετούσα πολύ διαφορετικά αυτή την ‘πρώτη μου φορά’. Θα καλούσα τους γονείς μου σε ένα οικογενιακό συμβούλιο και αφού από πιο πρίν θα έιχα προετοιμαστεί , θα τους ενημέρωνα για την σεξουαλικότητα μου χωρίς να τους αφήσω κρυφές ‘ελπίδες’ για ‘ίσιους δρόμους’ και παραμύθια και θα τους έδινα να καταλάβουνε ότι έχουνε μπροστά τους ένα ενήλικα άνδρα που έχει αποδεχτεί τον εαυτό του και ξέρει τι θέλει. Έτσι πολύ πιθανόν να κατέφευγαν αυτοί σε ψυχολόγο για να τους βοηθήσει να αποδεκτούνε την σεξουαλικότητα του παιδίου τους και να καταπολεμήσουνε πιθανούς δικούς τους φόβους που ίσως να τους είχε δημιουργήσει η κυπριακή κοινωνία.

Η πρώτη φορά θέλει θάρρος, θέλει τόλμη, θέλει κουράγιο. Για κάποιους πονάει πολύ,για κάποιους πονάει λιγότερο και κάποιους άλλους η πρώτη φορά δεν πονάει καθόλου.Όσοι από εμάς το έχουνε πράξει σίγουρα έχει γραφτεί στην μνήμη μας το πότε, το πού, το πώς αυτής της ‘πρώτης φοράς’. Για κάποιους από εμάς η πρώτη και η τελευταία, για κάποιους από εμάς η αρχή μιας μακροχρόνιας διαδικασίας στο να κτίσουμε την πολύχρωμη γέφυρα, το δικό μας ουράνιο τόξο ώστε να φέρουμε τους γονέις μας στον δρόμο μας, που μπορεί για κάποιους να μην είναι ο ‘ίσιος δρόμος’ αλλά είναι ο δικός μας δρόμος.Κεφάλαιο 7:“Straight” για μια νύχτα
Copyright © 2015 Ermis Eleutheriou. All rights reserved.Registered with the UK Copyright Service. Registration No: #284651447#

No comments:

Post a Comment