ΑΦΙΕΡΩΣΗ

ΑΦΙΕΡΩΣΗ

‘’Έρχονται στιγμές, σαν και αυτή τώρα που σκέφτομαι να μιλήσω. Να σας πώ
το δικό μου βίωμα, την δική μου πορεία, το δικό μου ταξίδι, το δικό μου δρόμο
και την δική μου καθημερινή μάχη. Άλλες
φορές πάλι σωπάω και σκέφτομαι, ποίος θα ενδιαφέρεται να διαβάσει την δική μου
ιστορία και στην τελική αν θα ωφελέσει σε κάτι.
Μήπως θα αλλάξω εγώ την κοινωνία; Ίσως να βάλω ένα ακόμη λιθαράκι, ποτέ
δεν ξέρεις...


Ως γνωστό, στην Ελληνική μυθολογία ο Ερμής ήτανε ο θεός της επικοινωνίας και αυτός
που μετάφερε τα μυνήματα. Θα μπορούσα να άφησω το δικό μου όνομα, αφού το
βιβλίο αναφέρετε στην ζωή μου, αλλά θέλω ο χαρακτήρας να έχει ένα συμβολικό
όνομα, έτσι με αυτο τον τρόπο να περναεί και ένα αισιόδοξο μύνημα. Γι αυτό τον
λόγο ονόμασα τον εαυτό μου Ερμή (μύνημα, επικοινωνία, αγγελιαφόρο), και το
επώνυμο μου Ελευθερίου (ελέυθερα, χωρίς φόβο για αλλαγή) κατά της ομοφοβίας
στην Κυπριακή και Ελληνική κοινωνία.

Η ιστορία που αφηγούμαι στίς πιο κάτω σελίδες είναι αληθινή, βιωματική και
διαδραματίζετε σε Κύπρο και Αγγλία. Αυτό το μπλόκ το αφιερώνω με όλη μου την
αγάπη, σε όλα τα παιδία που χάσανε την μάχη με την ομοφοβία.’’

Βενιζέλος Σωκράτους

Copyright © 2011-2017 Ermis Eleutheriou. All rights reserved.



Registered with the UK Copyright Service. Registration No: #284651447#


Saturday 24 January 2015

Κεφάλαιο3:Οι Barbies της αδελφής μου και εγώ


Κεφάλαιο3:Οι Barbies της αδελφής μου και εγώ
Κύπρος αρχές δεκαετίας 1990,

Θυμάμαιεκεί στην προεφηβία άρχισα για πρώτη φορά να νιώθω πιο έντονα όλα αυτά τα ‘παράξενα’ συναισθήματα για το αντρικό σώμα αλλά και παράλληλα άρχισα σιγά σιγά να ανακαλύπτω τα δίκα μου ενδιαφέροντα που ήτανε διαφορετικά σε σχέση με πιο πολλά άλλα αγοράκια της ηλικίας μου.Δεν ήμουνα ποτέ το κλασσικό αγοράκι με τα κλασσικά ενδιαφέροντα, αλλά σίγουρα ήμουνα ένα παιδί τουλάχιστον μέχρι τα δέκα μου γεμάτο ενέργεια, πολύ ομιλητικό και εκφραστικό. Πρωταγωνιστούσα σε θεατρικές παραστάσεις (Στα Στρουμφάκια ήμουνα ο Παπα-στρούμφ, στον Γιάννη και την φασολιά ήμουνα ο γίγαντας) και γενικώς ξεχώριζα μέσα στα άλλα αγοράκια για την μοναδικότητα μου και την εκφραστικότητα η όποια κι αν ήτανε αυτή έλαμπε γιατί μέχρι τότεακόμα ήμουνα ο εαυτός μου. Δεν με είχε κυριέυσει ακόμη το τέρας...Τότε θα μπορούσε να πεί κάποιος πως μου άρεσε να παίζω και κάποια «αφύσικα» παιχνίδια για ένα αγοράκι της ηλικίας μου.

Πολλές φορές τα Σαββατοκυρίακα ο θείος μου θα με έπερνε μάζι με τα ξαδέλφια μου να παρακολουθήσουμε ένα διαγωνισμό πού κράταγε πάνω κάτω για δύο ώρες . Η αλήθεια είναι ότι μου πήρε αρκετό καιρό να καταλάβω τι διαγωνισμός ήτανε και ποιοί ήτανε οι κανόνες του. Θυμάμαι τα ξαδέλφια μου πέρνανε μαζί τους κασκόλ και φοράγανε και φανέλες μπλέ και άσπρα παντελονάκια. Μου αγοράσανε και εμένα τα ίδια και πάντα τα φόραγα, μπλέ φανέλα και άσπρο παντελονάκι αν και δεν καταλάβαινα ποτέ το γιατί. Πάντα μα πάντα μου ήτανε εντελώς αδιαφόρος αυτός ο διαγωνισμός τον έβρισκα βαρετό. Απλά εγώ περίμενα πότε θα σφυρίξει ο κύριος με τα μάυρα το διάλειμμα έτσι ώστε να πάει ο θείος μου να μας αγόρασει ζεστά σάντουιτς και γλυσταρκά! Μέσα στην μπλέ μου φανέλα και το άσπρο μου παντελονάκι ένωθα πιο πολύ σαν το στρουφάκι παρά σαν οπαδός του Απόλλωνα.Δεν μου τραβούσε την προσοχή το όλο θέμα, μια μπάλα και να την τρέχουν από πίσω πολλοί άντρες. Με το αφελές μυαλό μου τοτέ εγώ διερωτόμουνα γιατί δεν τους δίνανε και άλλες μπάλες να μην τσακώνοντε; Γιατί μονάχα μια μπάλα και γιατί κάθε τόσο φωνάζανε και βρύζανε όλοι γύρω μας; Πραγματικά δεν μπορούσα να καταλάβω τον λόγο. Θα μου πείτε δεν ήξερες δεν ρώταγες; Έλα ντε που όσες φόρες και αν προσπάθησε να μου εξηγήσει τους κανόνες ο θείος μου δεν κόλλαγε τίποτα μες το μυαλό μου! Απλά η μοναδική ερώτηση που έκανα στον καήμενο τον θείο μου, εγώ σαν ένας στρουφένιος λιχούδης ήτανε πότε θα μας αγοράσει τα σάντουιτς;

Από την άλλη θυμάμαι πάντα τα απογεύματα μετά το σχολείο, όταν οι γονείς μου θα πηγαίνανε βόλτα με τα αδέλφια μου, εγώ πάντα έβρισκα την πρόφαση πως θα μείνω σπίτι να διαβάσω με την γιαγιά και τον παππού.Ο παππούς και η γιαγιά βρίσκονταν κάτω στο σπίτι τους και εγώ στο επάνω, στο δικό μας, με την δικαιολογία πως θα ‘διάβαζα’.

Αυτό όμως που επιδίωκα με οδηγούσε στο δωμάτιο της αδερφής μου. Στεκόμουνα μπροστά από το πελώριο της κουκλόσπιτο και χάζευα τις κούκλες. Θυμάμαι ότι πολλές φορές τις χτένιζα και τους έκοβα τα μαλλιά. Άλλες φορές τους έκανα και βαφή με δικούς μου πρωτοποριακούς τρόπους. Έπειτα τους έλουζα τα μαλλιά, για να φύγει η βαφή και μετά τους τα στέγνωνα με το σεσουάρ μαλλιών της μαμάς μου. Φυσικά όλα αυτά δεν έμεναν απαρατήρητα. Η αδερφή μου κάθε φορά που ανακάλυπτε καινούριο χτένισμα στις κούκλες τις, πάθαινε κρίση και η μαμά μου υστερία! Θυμάμαι κάθε φορά μου έβαζε τις φωνές και μου θύμωνε για τις «αταξίες» που έκανα, ενώ ο πατέρας μου διερωτόταν που έκανε λάθος. Συνέχεια αναρωτιόταν γιατί να μην θέλω να παίξω με την μπάλα ποδόσφαιρο, όπως έπαιζε ο αδερφός μου.

Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβανόταν για κάποιους μήνες, μέχρι πού μια μέρα καθώς πάλι στα κρυφά τρύπωσα στο δωμάτιο της αδερφής μου και κάτι καινούριο μου τράβηξε την προσοχή. Ανάμεσα στις πολλές κούκλες, ξαφνικά βλέπω κάτι πού δεν είχε μαλλιά να χτενίσω αλλά είχε κοιλιακούς γραμμωμένους, στέρνο σκληρό σαν πέτρα και υπέροχα ζυγωματικά σαν του Ρουβά. Ήτανε ο Κεν, ο σύντροφος της Barbie!Αμέσως τον κράτησα στα χέρια μου και άρχισα να τον επεξεργάζομαι... Του έβγαλα τα ρούχα του και άρχισα δειλά - δειλά, να εξερευνώ το πλαστικό του σώμα. Τότε άρχισαν να μου μπαίνουν υποψίες ότι κάτι δεν πάει καλά με εμένα. Τις υπόλοιπες κούκλες ποτέ μου δεν ήθελα να τις γδύσω, με ικανοποιούσε απλώς να τις χτενίζω... Αλλά με τον Κεν ήταν διαφορετικά, τον ήθελα γυμνό! Δεν ήθελα να φοράει ρούχα...

Από τότε δεν ασχολήθηκα ξανά με τις υπόλοιπες κούκλες της αδερφής μου, το καινούριο μου παιχνίδι ήταν ο Κεν. Ο Κεν και οι γραμμωμένοι κοιλιακοί του, ο Κεν και το μικρό φούσκωμα που είχε μέσα στο παντελόνι του, ο Κεν και το στρογγυλό του κωλαράκι, ο Κεν και το σκληρό του στέρνο...

Από τότε ηρέμησαν οι γονείς μου αλλά και η καημένη η αδερφή μου, αφού πλέον δεν βρίσκανε αλλαγές στα χτενίσματα και στις βαφές των κούκλων της. Όλα με τον καιρό επανήλθαν στην κανονική τους ροή. Αυτό διάρκησε μέχρι τα δεκαεννιά μου,όταν μια φορά σε κατάσταση μέθης, είπα στους γονείς μου... «νομίζω ότι μου αρέσουν οι άντρες». Ότι και εγώ θέλω έναν Κεν να ξαπλώνει δίπλα μου στο κρεβάτι τα βράδια και όχι μια Barbie. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι είχαν μείνει άφωνοι...ήταν ο δικός μου τρόπος να αποκαλύψω την σεξουαλικότητα μου στην οικογένεια μου.

Αλλά πριν σας μιλήσω για την πρώτη φορά θα ήθελα πρώτα να πάρετε μια γέυση σων σχολικών μου αναμνήσεων..
Κεφάλαιο 4: Πρωτοβρόχια
Copyright © 2015 Ermis Eleutheriou. All rights reserved.Registered with the UK Copyright Service. Registration No: #284651447#

No comments:

Post a Comment